Psycholog o problemach z wystąpieniami publicznymi
Wojciech Daczkowski • 31 lipca 2014
Każdy z nas, nieważne w jakim zawodzie pracuje, wcześniej czy później zetknie się z sytuacją, która wymaga publicznego porozumiewania się z innymi – kiedy mamy zabrać głos na zebraniu, przekazać współpracownikom jakąś informację, podczas negocjacji biznesowych, szkoleń, prezentacji, wystąpień publicznych itd. Nieważny jest twój, wiek, płeć, stanowisko czy branża w której pracujesz. Każdego z nas niezależnie czy dotyczy to sfery życia zawodowego czy prywatnego dotyka zjawisko, które potocznie nazywane jest tremą, a z psychologicznego punktu widzenia jest niczym innym jak lękiem.
Nawet na polskim rynku wydawniczym jest sporo poradników, które mówią co należy robić, żeby dobrze wypaść podczas wystąpień publicznych. Większość konkluzji z tych publikacji sprowadza się do wniosków, że nikt nas tego nie uczy w szkole czy na uczelni, więc należy się tego nauczyć jak tabliczki mnożenia, a do wystąpień przygotować się i ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć. Są jednak osoby, które mają „naturalną” umiejętność przemawiania publicznego i wkładają w przygotowania do wystąpień znacznie mniej wkładu niż inni, a i tak wypadają lepiej niż Ci, którzy z uporem ćwiczyli przed prezentacją. Przyczynom tego zjawiska przyjrzyjmy się bliżej z punktu widzenia psychologii. Czy jest jakieś wytłumaczenie takiego zachowania i czy można temu jakoś zaradzić. Czy coaching jest w stanie dotrzeć do źródła problemu i go usunąć?
W sytuacji, gdy musisz publicznie porozumiewać się z innymi czujesz się nagle obcy, odmienny od innych i pozbawiony ochrony. Doświadczenie dojmującego lęku we wspomnianych sytuacjach zawodowych czy prywatnych powoduje, że osoba znajdująca się w sytuacji publicznej zaczyna świadomie oczekiwać nadciągającej katastrofy. Osoby takie boją się utraty kontroli, doznają uczucia oszołomienia podobnego do uczucia doznawanego podczas paniki. Natomiast na podświadomych poziomie przeżywania zjawisko tremy odzwierciedla lęk przed odsłonięciem nieakceptowanej wizji samego siebie – np.: kogoś bezwartościowego, niegodnego, nie wystarczająco dobrego w danej dziedzinie. Towarzyszą temu zjawisku obezwładniające emocje jak upokorzenie, gniew i rozpacz.
Wszystkie te bolesne samooceny prowadzą do spostrzegania samego siebie jako osoby, która nie potrafi sobie radzić z wymogami codziennego życia, którego częścią są kontakty z innymi. Żeby jakoś funkcjonować społecznie osoby reagujące lękowo w sytuacjach publicznych muszą wykształcić sobie strategie radzenia sobie w takich sytuacjach.
Jedną ze strategii jest skupienie się na sobie, rozmyślaniu na temat potencjalnych katastrof wywołanych nagłym napadem lęku czy paniki podczas wystąpienia publicznego. W ten sposób intensywnie odczuwany lęk lub panika chroni osobę przed doświadczaniem nieakceptowalnych ocen samego siebie. Po prostu przenosi uwagę na inny problem. Osoby takie zaczynają się obawiać ujawnienia objawów swojego lęku, takich jak zaczerwienienie twarzy, załamanie głosu, usztywniona postawa ciała czy drżenie rąk. Rozmyślają jaka byłaby reakcja słuchacza gdyby dostał napadów paniki. Takie przejawy lęku są kojarzone przez te osoby jako dowód np.: ich niekompetencji zawodowej. Oczywiście każdy z nas może mieć inne przekonania w takiej sytuacji, że okażemy się niewystarczająco męscy, niewystarczająco dobrzy w tym czym się zajmujemy, o ograniczonych możliwościach intelektualnych itd.
Tak wypracowana strategia radzenia sobie z przeszywającym bólem związanym z poczuciem bezwartościowości staje się głównym czynnikiem utrzymywania się lęku czy fobii przed wystąpieniami publicznymi. Drugim, równie znaczącym czynnikiem, podtrzymującym lęk przed sytuacjami publicznymi jest unikanie ich. Prowadzi to do krótkotrwałej redukcji lęku, ale w konsekwencji wzmacnia ten lęk poprzez nie rozwiązywanie problemu leżącego u jego podstaw.
W tym miejscu warto wspomnieć również o adaptacyjnych funkcjach lęku, ponieważ w naszej kulturze zaczyna się kojarzyć jako tylko coś negatywnego, co należy wyeliminować z życia. Z ewolucyjnego punktu widzenia w naszym codziennym środowisku nie występuje tyle zagrożeń ile było kiedyś w czasach człowieka pierwotnego. Jest faktem, że nasz mózg w swoich zmianach funkcjonalnych czasem nie nadąża za zmianami cywilizacyjnymi i częściej wzywa do odruchu walki lub ucieczki niż to wynika z rzeczywistego zagrożenia. Ale lęk spełnia też funkcje mobilizujące do wysiłku, pod warunkiem że nie jest to lęk paraliżujący, bez którego nie osiągalibyśmy założonych celów
Jak zatem radzić sobie w takich sytuacjach? Dobrym rozwiązaniem jest zaczęcie od nauki różnych metod relaksacji, ale to tylko wstęp do zmiany takiego zachowania. Przede wszystkim trzeba zmienić dezadaptacyjną strategię radzenia sobie z lękiem przed oceną polegającą na przeniesieniu uwagi z niekorzystnej samooceny na objawy lęku czy paniki. Takie przesunięcie uwagi na objawy lęku powoduje trudność w skupieniu się na treści naszego wystąpienia – tego co chcę przekazać słuchaczom. Strategia kierowania uwagi wewnątrz na zewnątrz jest logiczna. Ale jak to zrobić? Najlepiej ćwiczyć przenoszenie uwagi jako umiejętności radzenia sobie ze stresem poprzez przygotowanie krótkich wystąpień i wypróbowywanie tej techniki w praktyce. Takie działania skupiają się co prawda objawach lęku, ale mogą przynieść pewną, dorażną ulgę.
Kolejnym etapem po nauce techniki relaksacji i przenoszenia uwagi powinna być zmiana przekonań o samym sobie. Najpierw powinniśmy dotrzeć do tych przekonań, a dopiero potem próbować je zmienić. To one są przyczyną powstawania lęku przed wystąpieniami publicznymi. Przetwarzanie informacji o sobie (w rzeczywistości fałszywych przekonań prowadzących do negatywnych samoocen) jest źródłem dowodów wykorzystywanych przez osobę z lekiem przed wystąpieniami publicznymi do wyciągania wniosków na temat ocen innych ludzi na swój temat. Jest to mechanizm podtrzymujący niską samoocenę, z którą mamy najczęściej do czynienia u osób z omawianym problemem. Ten etap zmiany może być przeprowadzony z wykorzystaniem nagrań audio i video. Innym sposobem może być reatrybucja werbalna czyli zmiana znaczeń nadawanych problematycznym, budzącym negatywne uczucia sytuacjom. Najlepiej można zrobić to poprzez tzw. dialog sokratejski np. podczas psychoterapii lub coachingu w podejściu poznawczym. Można też spróbować samemu wyobrazić sobie scenę wywołującą lęk – np. przemówienie publiczne i zastanowić się jakie myśli przychodzą nam wtedy do głowy. Takie ćwiczenie z wyobrażeniami powinno ujawnić zasadnicze wątpliwości dotyczące naszej osoby – np. kompletnie nie radzę sobie podczas wystąpień, moje możliwości intelektualne są ograniczone, mam za mały zasób słów, mam nieładny głos itd. Na tym etapie można już szukać dowodów za i przeciw prawdziwości przekonań, które pojawiły się w tym wyobrażeniu. Jakie znaczenie mają dla nas te przekonania.
Nie bez znaczenia w powstawaniu lęku przed wystąpieniami publicznymi ma stosowana przez nas strategia autoprezentacyjna, a dokładnie rozbieżność między doświadczeniem między „jaki jestem” a „jaki powinienem być”. Owa niezgodność między ”ja” rzeczywistym a „ja” wyidealizowanym wywołuje omawiany tutaj lęk. Dla zmniejszenia tego uczucia należy zrezygnować z tak rozbieżnej z „ja” rzeczywistym strategii autoprezentacji. Należy zaakceptować własne ograniczenia i przestać ciągle się porównywać z innymi (w sposób wybiórczy skupiając się tylko na pozytywnych cechach innych).
Takie podejście do problemu lęku przed wystąpieniami publicznymi na początku skupia się na symptomach lęku, po czym próbuje dotrzeć do leżących u jego podstaw przyczyn i próbuje zmodyfikować je.
#PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #TerapeutaPoznań, #TerapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #PsychoterapiaPoznańPiątkowo, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
Chciałbym przybliżyć Wam ten zawód, szczególnie tym z Was, którzy zastanawiają się nad wyborem swojej ścieżki kariery jako psychologa transportu. Badania w zakresie psychologii transportu stanowią jeden z istotnych elementów składowych systemu bezpieczeństwa w transporcie. Psychologia transportu to dziś dziedzina niezwykle fascynująca, która - choć często nie zdajemy sobie z tego sprawy, ma ogromny wpływ na nasze bezpieczeństwo. Zbliża się stulecie polskich badań nad sprawnością psychomotoryczną w transporcie lądowym i czas rewolucyjnych zmian w badaniach psychologicznych kierowców. Ostatnie pół wieku to okres intensywnego rozwoju badań i prac nad bezpieczeństwem ruchu drogowego na świecie. Jednocześnie, w polskich realiach, to czas intensywnej pracy nad stworzeniem trafnego i rzetelnego systemu doboru i oceny psychologicznej kierowców, ale także i kształtowania właściwych postaw i zachowań uczestników ruchu drogowego. Kim więc jest psycholog transportu? Psycholog transportu jest osobą mającą wiedzę teoretyczną i praktyczną z zakresu psychologii transportu i ruchu drogowego oraz bezpieczeństwa ruchu drogowego. Jest uprawniony do przeprowadzania badań psychologicznych kierowców, a także innych grup zawodowych. Ustawa o kierujących pojazdami z 2013 roku zrewolucjonizowała badania psychologiczne w obszarze psychologii transportu, określiła ona też warunki jakie trzeba spełnić, żeby prowadzić wspomniane badania: “Badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu są wykonywane przez uprawnionego psychologa. 2. Uprawnionym psychologiem jest osoba, która: 1) posiada tytuł zawodowy magistra uzyskany na kierunku psychologia; 2) ukończyła z wynikiem pozytywnym podyplomowe studia w zakresie psychologii transportu prowadzone przez uczelnię prowadzącą studia wyższe na kierunku psychologia; 3) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów; 4) została wpisana do ewidencji uprawnionych psychologów.” Z powyższego wynika, że w zawodzie psychologa transportu mogą się kształcić osoby, które posiadają już tytuł zawodowy magistra uzyskany na kierunku psychologia. Co oznacza, że przed podjęciem studiów podyplomowych na kierunku psychologia transportu, trzeba najpierw ukończyć studia magisterskie z psychologii. Samo posiadanie tytułu magistra psychologii uprawnia do tego, aby po zgłoszeniu do odpowiedniej jednostki, wykonywać badania psychologiczne z zakresu tzw. medycyny pracy. Są to badania wykonywane w celu określenia istnienia lub braku przeciwwskazań do: • prowadzenia pojazdu służbowego kat.B, • pracy na wysokości powyżej 3 metrów, • pracy jako operator sprzętu zmechanizowanego, • pracy wymagającej pełnej sprawności psychomotorycznej. Posiadanie tytułu magistra psychologii nie upoważniają do prowadzenia badań psychologicznych w zakresie psychologii transportu. Uprawnienia do badania osób kierujących pojazdami wydawane są przez Marszałka Województwa po spełnieniu wymogów formalnych, m.in. ukończenia studiów podyplomowych z zakresu psychologii transportu. Uzyskanie uprawnień z zakresu psychologii transportu daje możliwość wykonywania badań psychologicznych innych grup zawodowych. I odwołując się do mojej ulubionej ustawy o kierujących pojazdami możemy dowiedzieć się, że: “Art. 82.1. Badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, zwanym dalej “badaniem psychologicznym w zakresie psychologii transportu”, podlega:” 1. osoba ubiegająca się o: o uzyskanie uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D i D+E lub uprawnienia do kierowania tramwajem, o przywrócenie uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A, B1, B, B+E i T, wobec której wydana została decyzja o cofnięciu uprawnienia, o przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem, cofniętego ze względu na istnienie przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami; 2. osoba przedłużająca ważność uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D i D+E lub pozwolenia na kierowanie tramwajem; 3. kierujący motorowerem, pojazdem silnikowym lub tramwajem, jeżeli był sprawcą wypadku drogowego, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń, 4. kierujący motorowerem, pojazdem silnikowym lub tramwajem, jeżeli: o kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu, o przekroczył liczbę 24 punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego, o w okresie próbnym popełnił co najmniej dwa wykroczenia w ruchu drogowym przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji; 5. osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli w wyniku badania lekarskiego tej osoby została stwierdzona możliwość istnienia poważnych przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem; 6. osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia na kierowanie pojazdem uprzywilejowanym lub przewożącym wartości pieniężne albo o przedłużenie terminu ważności tego dokumentu. 7. kandydat na instruktora i instruktor, 8. kandydat na egzaminatora i egzaminator. #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
Komu i w jakich sytuacjach potrzebny jest psycholog? Uczniom psycholog szkolny jest potrzebny, gdy pojawiają się: • kłopoty z nauką, koncentracją i przystosowaniem do życia szkolnego, • kłótnie i nieporozumienia, • smutki, smuteczki i inne problemy, • konflikty w grupie i między kolegami, • dokuczanie, odrzucenie, przemoc fizyczna lub psychiczna, mobbing rówieśniczy, wykluczenie, • miłość, zazdrość i inne skomplikowane uczucia, • różne pytania i wątpliwości: czy to jest słuszne?, jak postąpić?, zapytać?, pokonać lęk czy nieśmiałość, co zrobić?, • konflikty z dorosłymi • kłamstwo, nieuczciwość, niesprawiedliwość i inne dylematy moralne, • uczucia z którymi sobie trudno poradzić, • lęk, wstyd, poczucie zagrożenia, bezradność, niepokój o siebie i o innych, • złe traktowanie, wyszydzanie, wyśmiewanie, poniżanie, niedocenianie i inne, • problemy rodzinne – przemoc domowa, wykorzystywanie seksualne, złe traktowanie, zaniedbanie, porzucenie, rozwód, wyjazd rodziców za granicę, uzależnienia, choroba przewlekła, choroba umysłowa, • objawy fizycznego i psychicznego wyczerpania, osłabienie, senność, lęki, zaburzenia jedzenia, • nagłe zmiany zachowania, ubierania się, ślady pobicia, zadrapań, bóle głowy, bóle brzucha, • labilność nastroju, złość, zachowania agresywne, lękowe, niepokój i wiele innych. Uczniowie przychodzą też do psychologa, żeby się zwierzyć, naradzić, wymyślić wspólnie rozwiązanie, opowiedzieć o trudnych zdarzeniach i przeżyciach, odreagować napięcie, wyzłościć się, uspokoić. Czasem – by poprosić o pomoc, poradę, rozwiać wątpliwości albo żeby popłakać. Również po to, by się pochwalić, powiedzieć, że sobie poradzili, zrobili coś, co było dla nich trudne, że są z siebie dumni, ponieważ udało im się. Rodzicom psycholog szkolny jest potrzebny, gdy: • trzeba zdiagnozować problemy i trudności dziecka, • należy stworzyć odpowiednie lub specjalne warunki do nauki, rozwoju zdolności i zainteresowań dziecka, • trzeba poinformować szkołę o problemach dziecka i jego rodziny, • dziecko ma trudności adaptacyjne i emocjonalne lub problemy z nauką, • pojawiają się konflikty dziecka z pracownikami szkoły, trudności w relacjach z innymi dziećmi, • trzeba określić zasoby dziecka, zaakcentować mocne strony, okazać dumę z osiągnięć dziecka, wspólnie świętować sukcesy, • trzeba przedyskutować jakiś problem, stworzyć plan działania, • pojawia się chęć „wygadania się”, wyżalenia, uzyskania porady lub wsparcia w trudnych chwilach, • pojawiają się trudne uczucia w stosunku do dziecka: zniecierpliwienie, niechęć, bezradność, smutek czy złość, • trzeba omówić nieprawidłowe postawy wychowawcze rodziców: nadmierne ochranianie dziecka, zbyt małe wymagania, wyręczanie go, tendencję do poświęcania się lub nadmierny krytycyzm i wymagania, perfekcjonizm, nierealistyczne oczekiwania, zachowania agresywne, poniżanie, lekceważenie dziecka, • pojawiają się problemy wychowawcze w okresie dojrzewania lub problemy rodzinne: napięta atmosfera domowa, konflikty małżeńskie, rozwód, wyjazd któregoś z rodziców za granicę w celach zarobkowych, przemoc domowa, uzależnienia, trudności finansowe, • trzeba wspólnie działać, aby pomóc dziecku w problemach w szkole lub poza nią Rodzice przychodzą do psychologa zapraszani przez niego albo z własnej woli, zazwyczaj wtedy, gdy pojawia się jakiś problem. Rodzice przychodzący do szkoły są otoczeni szczególną opieką, by mogli w bezpiecznych warunkach zmierzyć się z własnymi problemami i uczuciami, opowiedzieć o swoich kłopotach z dzieckiem, sytuacją osobistą i rodzinną. #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
W myśl obowiązującego rozporządzenia MEN o pomocy psychologiczno- pedagogicznej, uczniowie, rodzice uczniów i nauczyciele mogą w szkole liczyć na pomoc psychologiczno- pedagogiczną. Na czym ta pomoc ma polegać? Przede wszystkim na rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia oraz rozpoznawaniu jego indywidualnych możliwości psychofizycznych, wynikających w szczególności: • z niepełnosprawności • z niedostosowania społecznego, • z zagrożenia niedostosowaniem społecznym, • ze szczególnych uzdolnień, • ze specyficznych trudności w uczeniu się, • z zaburzeń komunikacji językowej, • z choroby przewlekłej, • z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych, • z niepowodzeń edukacyjnych, • z zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego, kontaktami środowiskowymi, • z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą. Sporządzenie trafnej diagnozy problemów dziecka – rozpoznanie sytuacji rodzinnej, indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia, jego możliwości psychofizycznych, uzdolnień i zainteresowań- jest konieczne do zaplanowania w szkole działań wspierających dziecko, stworzenia odpowiednich warunków do jego prawidłowego rozwoju i zaspokojenia potrzeb. Diagnozą problemów uczniów zajmuje się w szkole nie tylko psycholog, ale również nauczyciele i inni specjaliści pracujący z dzieckiem. Psycholog w szkole Naczelną wartością dla psychologa szkolnego jest dobro dziecka. Dbanie o prawidłowy rozwój dziecka, wychowanie i nauczanie wymaga czasu i zaangażowania. Każda z osób kontaktująca się z uczniem w szkole, w domu, na lekcji, na przerwie, podczas wycieczki szkolnej czy w kościele oddziałuje na niego. Nic nie dzieje się z dnia na dzień. Rozwój dziecka, jego dorastanie i nabieranie doświadczenia życiowego jest procesem ciągłym – wymaga czasu, uważności, zaangażowania i współpracy wszystkich osób z otoczenia dziecka. Rodzice, nauczyciele, wychowawcy, psycholog i inni specjaliści powinni ze sobą rozmawiać, wymieniać się doświadczeniami i wspólnie wypracowywać najlepsze rozwiązania. Taki rodzaj współpracy ustala się już na początku roku szkolnego. Zadania i obowiązki psychologa zatrudnionego w szkole polegają m.in. na: 1. prowadzeniu badań i działań diagnostycznych dotyczących poszczególnych uczniów, w tym diagnozowaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych, a także rozpoznawaniu i wspieraniu mocnych stron uczniów, ich umiejętności i zdolności, 2. minimalizowaniu skutków zaburzeń rozwojowych, zapobieganiu zaburzeniom zachowania oraz realizacji rożnych form pomocy psychologiczno- pedagogicznej w środowisku szkolnym i poza szkolnym poszczególnych uczniów; 3. prowadzeniu terapii indywidualnej, rozmów terapeutycznych, profilaktycznych, interwencyjnych, 4. współpracy z nauczycielami i rodzicami, pomocy w rozwiązywaniu problemów wychowawczych i dydaktycznych. Problemy, z jakimi uczniowie zgłaszają się do psychologa wymagają czasu, namysłu, uważnego wysłuchania, a także dłuższej rozmowy. Zdarzają się problemy lub sytuacje w klasie, które nie mogą czekać, wymagają szybkiego działania albo interwencji. Dlatego sposób pracy psychologa w szkole jest na tyle elastyczny, by mógł poświęcić czas i uwagę uczniowi zawsze wtedy, kiedy istnieje taka potrzeba. Różne role i oczekiwania Psycholog pracujący w szkole występuje w wielu rolach, najczęściej jest postrzegany jako: • specjalista od spraw psychiki, problemów rozwojowych, emocjonalnych, dorastania, wychowania, nauczania, • osoba, której można powierzyć swoje osobiste problemy, • osoba wspierająca ucznia, rodzinę i nauczyciela, • rozwiązująca konflikty, współpracująca z innymi, • diagnosta, który określa trudności dziecka oraz ustala ich przyczyny, diagnozuje problemy w grupie, w klasie, pomiędzy nauczycielami i uczniami, rodzicami i dziećmi, • osoba monitorująca i koordynująca pomoc dziecku w szkole i poza nią, • pomagająca dziecku w odnalezieniu się w rzeczywistości szkolnej, • współpracująca z rodziną dziecka- diagnozująca sytuację rodzinną, podejmująca działania interwencyjne i wspierające, • współpracująca z gronem pedagogicznym • „lekarz pierwszego kontaktu”, rozpoznająca problem i udzielająca pierwszej pomocy- wsparcia, zrozumienia, a w razie potrzeby kierująca dziecko lub całą jego rodzinę do odpowiednich specjalistów #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
Na czym polega praca specjalisty psychologa pracy? Czy się zajmuje na co dzień psycholog pracy? Jak zdobyć uprawnienia do wykonywania zawodu psychologa pracy? W raz z rozwojem psychologii, również jako nauki stosowane, powstawało coraz więcej specjalizacji w tym zawodzie: psycholog kliniczny, psycholog edukacji, psycholog zdrowia, psycholog biznesu itp. Psycholog pracy to absolwent 5-letnich studiów na kierunku psychologia, który ukończył specjalizacyjne studia podyplomowe na kierunku psychologia pracy. Początkowo psycholog pracy zajmował się głownie określeniem posiadania lub braku predyspozycji danej osoby w danym zawodzie, profesji. Badanie predyspozycji zawodowych kandydata do nauki danego zawodu lub kandydata na dane stanowisko pracy polega na przeprowadzeniu serii testów mających za zadanie wyłonić najważniejsze cechy badanego, które predysponują go do danego zawodu lub na dane stanowisko. Testy również pozwalały określić jakie predyspozycje osobowościowe przejawia badany, jakiej pracy wykonywać nie powinien, które cechy dyskwalifikują go w danej dziedzinie. Opisany powyżej sposób diagnostyki predyspozycji zawodowych i osobowościowych kandydatów do pracy znajduje zastosowanie nie tylko w urzędach pracy, w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, trafił on również do dużych firm i organizacji, które stawiają na rozwój jednostki, jako siłę firmy. Tego typu formy aktywizacji bezrobotnych, absolwentów, bądź pracowników może odbywać się indywidualnie, bądź grupowo. Działania psychologa pracy w tej dziedzinie koncentrują się doradztwie zawodowym i rekrutacji, problemach motywacji do podjęcia nauki w danym zawodzie lub pracy na danym stanowisku, poziomu zadowolenia pracowników z wykonywanej pracy oraz absencji. Psycholog pracy bada samopoczucie pracowników w miejscu pracy i wydajność pracowników do rozwiązywania problemów pojawiających się w danej organizacji lub gałęzi gospodarki. Nieodłączną częścią obowiązków psychologa pracy jest problematyka bezpieczeństwa pracy i zabezpieczenia socjalnego. Zajmuje się on optymalizacją warunków pracy w celu podniesienia efektywności pracowników. Coraz powszechniejszym zadaniem psychologa pracy w polskich instytucjach i firmach jest poprawa struktur awansu zawodowego poprzez projektowanie indywidualnych ścieżek kariery pracowników. Dziedziną psychologii pracy jest psychologia transportu zajmująca się psychologicznymi badaniami kierowców, operatorów urządzeń, operatorów ciężkiego sprzętu, osób wykonujących pracę na wysokości lub obarczoną szczególnym obciążeniem psychicznym (strażacy, ratownicy). Psycholodzy pracy współpracują z placówkami medycyny pracy w zakresie badań osób pracujących na stanowiskach wymagających szczególnej sprawności psychofizycznej. Nową dziedziną, którą zalicza się do psychologii pracy jest zjawisko mobbingu i molestowania pracowników. Mobbing - oznacza prześladowanie podwładnego lub współpracownika w miejscu pracy. Mobbing zazwyczaj ma na celu lub skutkuje: poniżeniem, ośmieszeniem, zaniżeniem samooceny lub wyeliminowaniem albo odizolowaniem pracownika od współpracowników. Istotnym zagadnieniem jest odróżnienie mobbingu od łamania zasady równego traktowania w zatrudnieniu. Zgodnie z polskim prawem pracy pracodawca jest zobowiązany przeciwdziałać mobbingowi. Obecnie psycholog pracy pomaga również w walce ze stresem, wpływa na poprawę stosunków interpersonalnych w firmie, poprawie komunikacji wewnątrz danej organizacji - między pracownikami lub pracownikami i kadrą zarządzającą. Do zadań psychologa pracy należy również projektowanie i przeprowadzanie treningów i szkoleń wewnętrznych w organizacji, uczeniu umiejętności związanymi z kontaktami interpersonalnymi. Zakres działania psychologa pracy wciąż się poszerza wraz z coraz częstszym rozpoznawaniem nowych zagrożeń w pracy. #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
Coraz więcej osób wybiera studia psychologiczne, co jest związane z popularnością zawodu psychologa, prestiżem którym on się cieszy w pewnych środowiskach, większą dostępnością studiów na tym kierunku (większa liczba miejsc na uczelniach publicznych i uruchomienie tego kierunku na uczelniach niepublicznych). Coraz większa liczba absolwentów psychologii nie idzie w parze z podażą miejsc pracy dla psychologów. Naturalne środowisko pracy psychologa jak poradnie psychologiczno-pedagogiczne, szkoły zaczynają się borykać z niżem demograficznym i mniejszym zapotrzebowaniem w zawodzie pedagog i psycholog szkolny. Z drugiej strony służba zdrowia – gdzie mogliby znaleźć zatrudnienie psycholodzy kliniczni czy psychoterapeuci jest niedoinwestowana i oferta porad psychologów czy psychoterapeutów jest ograniczana ze względów finansowych oraz niezrozumienia i niedocenienia roli tych zwodów w procesie leczenia przez niektóre środowiska medyczne. Dlatego absolwenci psychologii szukają innych możliwości pracy w zawodzie; nie każdy podejmuje ryzyko uruchomienia praktyki prywatnej psychologa i jedną z opcji, znalezienia zatrudnienia w zawodzie, jest praca psychologa policyjnego. Czym się zajmuje psycholog policyjny? Jakie trzeba posiadać kwalifikacje, żeby pracować w tym zawodzie? Jakie predyspozycje powinna mieć osoba, która chce zostać psychologiem policyjnym? Psycholodzy policyjni to najczęściej funkcjonariusze etatowi policji, którzy skończyli studia magisterskie z psychologii. Zdecydowanie rzadziej trafiają się w tej pracy cywile. Obecnie pełni służbę i pracuje jako psycholodzy policyjni około 200 osób w całym kraju. Psycholodzy policyjni pracują w komendach wojewódzkich w specjalnie utworzonych sekcjach/zespołach psychologów, dodatkowo są zatrudnieni w Komendzie Stołecznej Policji i w Komendzie Głównej Policji. W szkołach Policji pracują psychologowie zajmujący się opieką psychologiczną oraz edukacją policjantów. Obowiązki psychologa w policji zależą od tego, jaka jest jego specjalizacja. Obecnie w policji obowiązują trzy specjalizacje: psychologia policyjna stosowana, psychologia zarządzania zasobami ludzkimi oraz opieka psychologiczna i psychoedukacja. Specjaliści psychologii policyjnej stosowanej wspomagają policjantów w prowadzonym śledztwie - dokonują psychologicznej analizy materiałów operacyjnych i procesowych. Tworzą profile psychologiczne nieznanych sprawców niektórych przestępstw, zwłaszcza zabójstw, gwałtów i podpaleń, tworzą charakterystyki osobowe podejrzanych. Biorą udział w opracowaniu taktyki czynności operacyjno-rozpoznawczych i dochodzeniowo-śledczych, czy pomagają w typowaniu sprawcy. Zajmują się także tworzeniem programów prewencyjnych i profilaktycznych, prowadzą szkolenia, przekazując na nich wiedzę psychologiczną, która może przydać się policjantom w ich codziennej pracy. Na przykład prowadzą szkolenia z psychologii kłamstwa. Psychologia zarządzania zasobami ludzkimi w policji to przede wszystkim szeroko rozumiana psychologia pracy i menadżerska oraz związana z organizacją pracy. Psycholodzy zajmują się tam rekrutacją i selekcją funkcjonariuszy do służby na określone stanowiska, zarządzaniem kompetencjami, ocenianiem i rozwojem funkcjonariuszy, ale też prowadzeniem szkoleń, np. z miękkich kompetencji kierowniczych. Zadanie to wymaga wiedzy na temat nowoczesnych metod doboru przyszłych funkcjonariuszy, szkoleń, zarządzania motywacją, społecznych i psychologicznych reguł funkcjonowania ludzi w organizacjach oraz prawnych uwarunkowań tych reguł. Od specjalisty psychologa zarządzania zasobami ludzkimi wymaga się, oprócz znajomości narzędzi i umiejętnego ich stosowania, także kompetencji interpersonalnych, umożliwiających pracę w zespole. Zakres obowiązków w ramach trzeciej specjalizacji psychologów policyjnych - opieki psychologicznej i psychoedukacji, to pomoc pracownikom policji w sytuacjach kryzysowych, czyli szeroko pojęte odreagowywanie sytuacji stresowych nieodłącznie związanych z wykonywaniem zawodu policjanta. Do takich sytuacji zalicza się np. śmierć współpracownika, popełnienie lub usiłowanie popełnienia samobójstwa, przemoc fizyczna lub psychiczna w rodzinie policjanta lub pracownika, uczestniczenie w zdarzeniu, które spowodowało zagrożenie życia lub, ciężką chorobę policjanta lub pracownika. W ramach tej specjalizacji prowadzi się też psychoedukację, profilaktykę stresu czy profilaktykę uzależnień. Jakie predyspozycje powinna mieć osoba, która chce zostać psychologiem policyjnym? Na pewno niezbędne są umiejętności odnajdowania się w sytuacjach kryzysowych. Chodzi o umiejętność dyrektywnego działania, kiedy udzielana pomoc musi być konkretna i rzeczowa. Musi się też wykazać dużą „odpornością psychiczną” w sytuacjach stresowych, których często dostarcza praca w policji. #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
Jedną ze specjalizacji w kierunku której może rozwijać się kariera psychologa jest psychologia sądowa - jest ona jedną z najdynamiczniej rozwijających się specjalności psychologicznych. Często osobom niezwiązanym zawodowo z psychologią albo sądownictwem specjalizacja sądowa w psychologii kojarzy się z tworzeniem profili psychologicznych potencjalnych sprawców przestępstw kryminalnych. Brzmi to bardzo atrakcyjnie; zupełnie jak z amerykańskiego filmu sensacyjnego. Tak, tym też zajmują się specjaliści psychologii sądowej, którzy najczęściej pracują w organach ściągania; w polskich warunkach - w policji. Czym się zajmuje naprawdę psycholog sądowy w polskich realiach? Jakie trzeba posiadać kwalifikacje, żeby pracować w tym zawodzie? Praca psychologów sądowych jest nieco mniej fascynująca; ściśle związana z istnieniem i funkcjonowaniem aparatu wymiaru sprawiedliwości. Do zadań psychologa sądowego należy m.in. wydawanie opinii w wielu innych sprawach karnych. Pełni on funkcję wspomagającą - ekspertalną (przeprowadza ekspertyzy i wydaje opinie). Praca psychologa sądowego wykorzystywana jest więc w pracy sądowej (w tym kuratorskiej), prokuratorskiej, policyjnej i resocjalizacji. Psychologia sądowa obejmuje również psychologię zeznań świadków, psychologiczne orzecznictwo cywilne (ZUS-owskie), postępowanie adopcyjne. Do kompetencji psychologii sądowej należy badanie zjawisk patologii społecznej, przyczyn zachowań antyspołecznych (np. określonych typów przestępstw); psychologicznych aspektów przestępczości. Ważnym aspektem tej dziedziny psychologii sądowej jest określenie motywacji człowieka popełniającego dany czyn. Często psycholog sądowy zajmuje się wyjaśnianiem problemów psychologicznych, które mogą się pojawić przed i w trakcie rozpraw kryminalnych i cywilnych. Powoływany on jest w celu oceny poczytalności sprawcy lub wiarygodności zeznań świadków - kiedy w toku śledztwa pojawia się wątpliwość, czy dany świadek jest wiarygodny i zdolny do składania zeznań. Ustalenie poczytalności sprawcy jest konieczne do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy może on być pociągnięty do odpowiedzialności za swoje czyny. Psycholog sądowy klinicysta może również udzielać pomocy i wsparcia osobom będącym w trakcie procesów sądowych – zarówno oskarżonym, świadkom jak i poszkodowanym. W zakresie psychologii sprawcy, do zadań psychologa zajmującego się przypadkiem młodocianego przestępcy należy ekspertyza w zakresie badania osobowości sprawcy, motywacji czynu, określenie stopnia nieprzystosowania oraz demoralizacji oraz udzielenie wskazówek resocjalizacyjnych. Innym zadaniem jest również udział w przesłuchiwaniu osoby nieletniej. Psycholog jako biegły sądowy. Każdy psycholog (niekoniecznie ze specjalizacją z psychologii sądowej), podobnie jak każdy inny specjalista w określonej dziedzinie, może zostać powołany przez sąd do pełnienia roli biegłego. Sąd najczęściej przy wyborze osoby korzysta jednak z listy biegłych sądowych. Psycholog może się ubiegać o umieszczenie na takiej liście biegłych. Jeżeli sąd uzna, że potrzebuje w toku swojego postępowania wiedzy, opinii z zakresu psychologii, psychologii sądowej, wówczas może powołać eksperta – psychologa, który staje się w tej sytuacji biegłym sądowym psychologiem. Istnieje szereg warunków, jakie muszą zostać spełnione aby dana osoba mogła pełnić tą rolę: polskie obywatelstwo takiej osoby, posiadanie niezbędnych wiadomości specjalnych w określonej dziedzinie wiedzy, wyrażenie zgody na bycie biegłym, zapewnianie należytego wykonywania obowiązków, skończone 25 lat. Bycie biegłym sądowym to nie jedyna możliwość pracy dla psychologa ze specjalizacją sądową. Może on również pracować w zakładzie penitencjarnym – wtedy do jego zadań należy przede wszystkim ocena zasadności zwolnienia warunkowego, rehabilitacja zaburzeń zachowania osób, które weszły w konflikt z prawem i resocjalizacja. Zajmuje się on również diagnozą i organizacją reżimu więziennego; problematyką izolacji więziennej; współpracą z pozostałym personelem więziennym. Jak zostać psychologiem sądowym? Najpierw trzeba ukończyć studia magisterskie na kierunku psychologia. Kolejnym etapem (niekoniecznym do zostania powołanym jako biegły sądowy) może być zrobienie specjalizacji z psychologii sądowej w formie studiów podyplomowych. Niektóre uczelnie oferują wybór tzw. specjalności w tym specjalności sądowej w ramach studiów magisterskich. #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
"Marnie” to powstały na motywach powieści Winstona Grahama jeden z ostatnich filmów w dorobku Alfreda Hitchcocka, który w roku premiery przyniósł w głównej mierze negatywne oceny krytyków wprost ogłaszających upadek twórcy. Po latach noty znacznie wzrosły, a dziś „Marnie” uznawana jest za klasyczną pozycję kina mistrza suspensu, w której Hitch rozwija jedne z ulubionych motywów własnej twórczości – mroczny psychologizm i freudowską psychoanalizę. Hitchcock w swym głośnym obrazie z końcowego etapu kariery powraca do stałych motywów własnej twórczości, dając raz jeszcze upust swej fascynacji psychoanalizą i naukom Sigmunda Freuda. „Marnie” to bowiem obok „Urzeczonej” i „Psychozy” jeden z najważniejszych filmów twórcy zakorzenionych w wątkach psychoanalitycznych, demaskujących najmroczniejsze pokłady ludzkiej psychiki, a także podejmujących problematykę traumy i uleczenia z choroby. Produkcja realizuje schemat filmu terapeutycznego, obrazując zmagania bohaterki z zaburzeniami natury psychicznej, uświadomienie sobie własnych słabości oraz motywację do odkrycia prawdy o tragicznych przeżyciach z wczesnych lat młodości, odpowiadających za jej zły stan. To z kolei, idąc za teorią Freuda, prowadzi do oczyszczenia i jest jedynym warunkiem powrotu do zdrowia oraz pełni sił psychicznych. Główne role w filmie wykreowali Tippi Hedren oraz Sean Connery. Artykuł: "Marnie" Hitchcocka, czyli na kozetce u doktora Freuda - tutaj .
Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie odżywiania, które dotyka coraz większą liczbę osób szczególnie w młodym wieku, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę zaburzoną. Istotą anoreksji jest świadome, rygorystyczne ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów, silne koncentrowanie się na wyglądzie i masie ciała. Osoby cierpiące na anoreksję mają znacząco zaburzony jest obraz własnego ciała i występuje u nich lęk przed zwiększeniem masy ciała. Najczęściej zagrożone anoreksją są osoby między 14. a 18. rokiem życia - w 75% przypadków rozpoczyna się przed 25. rokiem życia. Zaburzenie występuje od 6 do 12 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Międzynarodowa klasyfikacja chorób i zaburzeń psychicznych ICD-10 wyróżnia dwie postaci anoreksji – jadłowstręt psychiczny i jadłowstręt psychiczny atypowy (F50.1). Anoreksję cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu. Kryteria diagnostyczne anoreksji według ICD-10: - Zmniejszenie masy ciała (albo brak przyrostu – u dzieci) prowadzące do osiągnięcia m.c. 15% poniżej prawidłowej lub oczekiwanej dla wieku albo BMI równe lub mniejsze od 17,5 - Zachowania mające na celu zmniejszenie masy ciała: unikanie „tuczącego” pożywienia, prowokowanie wymiotów, przeczyszczania, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków zmniejszających łaknienie albo moczopędnych - Obawa przed przytyciem i zaburzony obraz własnego ciała - Zaburzenia hormonalne, manifestujące się u kobiet zanikiem miesiączki, a u mężczyzn utratą zainteresowań seksualnych i potencji - Zaburzenie nie spełnia kryteriów rozpoznania bulimii psychicznej. Żeby zdiagnozować anoreksję trzeba wykluczyć m.in. zaburzenia nastroju i zaburzenia psychotyczne. Osoby z zaburzeniami typu psychotycznego mogą być przekonane, że ich żywność jest zatruta, odmawiać jedzenia i znacznie chudnąć. Zmniejszone łaknienie może być także objawem zaburzeń depresyjnych. Etiologia anoreksji jest złożona, uważa się, że przyczyny jadłowstrętu psychicznego upatruje się w powiązanych ze sobą czynnikach osobowościowych, społeczno-kulturowych i biologicznych. Większość badaczy, wśród czynników psychicznych zwiększających prawdopodobieństwo wystąpienia anoreksji, wymienia cechy trzech typów osobowości: najczęściej spotykane są cechy osobowości obsesyjno-kompulsywnej, osobowości histrionicznej oraz osobowości o cechach schizoidalnych. Leczenie polega na zapobieganiu zagrożeniu życia wynikającego z powikłań somatycznych jadłowstrętu i psychoterapii. Podstawowym leczeniem anoreksji jest psychoterapia. W sytuacji znacznego pogorszenia stanu somatycznego związanego z powikłaniem spadków wagi wymagane jest leczenie szpitalne. Zachęcam do przeczytania wywiadu Anny Kality z osobą cierpiącą na anoreksję w Gazeta Weekend link do niego tutaj . #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #TerapeutaPoznań, #TerapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #PsychoterapiaPoznańPiątkowo, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
W czym może mi pomóc psychoterapia? Czy powinienem udać się do psychologa? Czy psychoterapia to jest metoda pomocy dla mnie? Czy mój problem kwalifikuje się na psychoterapię? Czy ludzie z podobnymi problemami do moich zwracają się o pomoc do psychoterapeuty? Czy pomogło to innym? Co mi może dać psychoterapia? Ile to może trwać? A może to tylko strata czasu i pieniędzy? Co jest pomocne w procesie terapii? Takie pytania zadają sobie osoby, które zastanawiają się czy podjąć psychoterapię. Odpowiedzi na nie poprzez opis przypadku kilku osób, które podjęły próbę terapii znajdziecie Państwo w Dużym Formacie w artykule Ewy Pągowskiej Oaza w środku cyklonu, czyli co mi dała psychoterapia ( link ). #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #TerapeutaPoznań, #TerapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #PsychoterapiaPoznańPiątkowo, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
Wielu z nas, odczuwając potrzebę skorzystania z wizyty u lekarza psychiatry, odczuwa mniejszą lub większą obawę, a niektórzy wręcz stres czy lęk. Leczeniem psychiatryczne przez lata wywoływało obawy u pacjentów z wielu powodów. Czy rzeczywiście jest się czego bać czy tylko ulegamy stereotypom? Czy psychiatria przez ostatnie lata zmieniła się i te stereotypy są nieaktualne i krzywdzące? Na te pytania i inne można zmaleć w artykule Dużego Formatu . #PsychologPoznań, #PsychologPoznańPiątkowo, #PsychoterapeutaPoznań, #PsychoterapeutaPoznańPiątkowo, #TerapeutaPoznań, #TerapeutaPoznańPiątkowo, #PsychoterapiaPoznań, #PsychoterapiaPoznańPiątkowo, #GabinetPsychologicznyPoznań, #TerapiaParPoznań, #TerapiaParPoznańPiątkowo.
